po prostu zastąpić spotkanie, do którego akurat nie mogło dojść z braku czasu. Listy szybkie, o dużych, wyraźnych literach stawianych czarnym długopisem, niekiedy podkreślone, wolne od troski o styl i dzięki temu zachowujące chyba lepiej niż rzeczy drukowane sposób mówienia, melodię i barwę głosu". Analogiczne, do tych tu publikowanych, pisał<br>Jeleński do Romanowiczowej o każdym nowym utworze autorki<br>&lt;hi rend="italic"&gt; Grobów Napoleona&lt;/&gt;, która nieomal zawsze przesyłała Jeleńskiemu maszynopis przed wydaniem książkowym, "ceniąc sobie Jego reakcję i uwagi".<br><br>dn. 3 lipca 1971<br>Droga Pani<br>Przeczytałem właśnie &lt;hi rend="italic"&gt; Łagodne oko błękitu&lt;/&gt; i chcę Pani przekazać na gorąco wrażenie, jakie zrobiła na mnie Pani książka. Nie często