zaczął znosić do gabinetu na te właśnie godziny rozległe utwory Zoli, Jokaja, Dumasa, Lama... Raz w jesieni przyszedł stary introligator z sąsiedniej kamienicy,.. Po tym zdarzeniu nastała cisza trwająca dobre dwa miesiące..." <br>Tak opisywał Stefan Żeromski w swej książce pt. "Ludzie bezdomni" początki praktyki lekarskiej swego bohatera, młodego lekarza Tomasza Judyma. Było to w latach dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku. Myliłby się ten, kto by sądził, że lekarzy w Polsce było wtedy za dużo albo że ludzie dziś są bardziej niż wówczas chorowici, bo dziś żaden lekarz nie siedzi bezczynnie miesiącami i nie czeka na pacjentów, tylko oni na niego czekają, nieraz bardzo