z ulgą Kajaki.<br>- Ale on tu poszedł. Widziałem przecież.<br>- Widziałem, widziałem. Może ci się przyśniło?<br>- Na pewno nie, Kajaki. Jak Boga Najwyższego kocham.<br>- Przecież tu pusto.<br>- Chodź głębiej.<br>- Nie denerwuj mnie, jedry twoje pałki. Po co mam chodzić, jeśli tu nikogo nie ma.<br>- To krzyknijmy.<br>- Dobra. Cofnęli się dla pewności. Kajaki niedbałym ruchem położył rękę na zamku ogromnych wrót. Szelest deszczu i bliskość łąki otwartej ze wszystkich stron poprawiły samopoczucie chłopców. Kajaki ryknął nawet nonszalancko.<br>- Polek!<br>- Polek!<br>- Polek! Skulili się instynktownie, czekają, zanim ucichnie echo.<br>- No i nic - rzekł Kajaki.<br>- Teraz ja krzyknę. Ferdzia nabrał powietrza do płuc.<br>- Polek!<br>- Polek!<br>- Polek