kantyny. <br>- To cześć Kapsel! - powiedziałem wyciągając rękę do kolegi z Krakowa, który teraz nie był już falowym żołnierzem i nawet siedzenie z nim przy jednym stoliku uchodziło za hańbę. <br>- Cześć! - odwzajemnił uścisk Kapsel.<br>- Jeszcze kiedyś spotkamy się na Wawelu i zaśpiewamy "Rezerwę"! - mówiłem z entuzjazmem. - Musimy wracać tym samym pociągiem! Koniecznie! Rysiek widząc że w kantynie nie ma już nikogo poza nami cicho zaintonował:<br>- Jak długo na Wawelu Zygmunta bije dzwon... Podchwyciliśmy melodię i dalej śpiewaliśmy już razem:<br>Tak długo w sercach naszych przeklęty będzie mon! Niech żyje nam rezerwa przez szereg długich, długich lat! Gdy rezerwiści piją dokoła wódki brak