Widmar malał w oczach jak pęknięty dziecinny balonik, siedział skulony w kąciku, drżał i bał się samego siebie .<br>&lt;page nr=12&gt;<br>- - Kelner!! - ryczał ten pierwszy - proszę o grog, o grog natychmiast! Czy tu nad moją głową nie zapomnieli zamknąć wentylatora? - I nagle wyrżnął pięścią w stół: - Dlaczego ty na mnie tak patrzysz, ty?!<br>Krawiec Gold siedział na koniuszku krzesła. Jego wy mięta marynarka była pokryta puchem i pierzem. Zdawało się, że ten sam puch i pierze rosną na jego głowie. Patrzył nieruchomym, mętnym wzrokiem i stanowczo nic prócz niewolniczego strachu w tym wzroku nie było. Lecz stary Widmar wyczuwał w nim pogardę, a nawet