zdaje się nie ulegać wątpliwości, że ów lek lansował w Europie kardynał de Lugo, który w Rzymie zarządzał apteką papieską. Dostojny farmaceuta pochodził z Sewilli, czyli był rodakiem hrabiny. On też zapewnił chininie sławę, skoro wyleczył z febry młodego wówczas króla Ludwika XIV. Władcą trzęsły dreszcze i kto wie, czy Król-Słońce nie zgasłby w młodym wieku, gdyby nie owa cudowna kora. Lekarstwo znane było światłym jezuitom, w starych księgach preparat ten określa się mianem "polvo de los jesuitos", czyli proszku jezuitów.<br> Niejaki Robert Talbot z Londynu, który wystarał się o zapas owej kory, doszedł szybko do majątku i stanu szlacheckiego. Był