to fenomen głosu krytyka "znajdującego się poza repertuarem form i trybów wypowiedzi uznawanych za warte praktykowania w tutejszym życiu literackim", głosu "nieprzewidzianego w scenariuszach komunikacji i mowy publicznej".<br> W systemie oczekiwań znawców i uczestników literackiej komunikacji dla krytyka rezerwowano rolę nie tylko "dysponenta reguł dyskursu", ale i ich wytrawnego użytkownika. Krytyk winien nie tylko używać z wirtuozerią narzędzi, których opanowania domagał się od innych, winien także wnosić świadomość, w imię czego ich się używa. Myślenie nakładające na krytyka istotne zobowiązania, ale i legitymizujące krytyka jako mistrza literackich ceremonii, zwyciężyło. Niedawne utyskiwania i złośliwości, jakie z Krakowskiego Przedmieścia, gdzie zbierali się literaci