zewnętrznego znaku spotkania z Chrystusem - komży, w której wcześniej na pielgrzymce Mu usługiwał. <br>Kiedy "dzicy" odchodzą jest czas na refleksję. Zaparł się Pana. Świadomość tego czynu ścina go z nóg. Cóż - stało się? Próbuje zrobić bilans. Ogląda dzieło destrukcji, zniszczenia. Komża ma wiele plam, jest pognieciona. Nosi wyraźne ślady butów. Kuli się, czuje ciężar czynu. <br>Kończy się kolejny odcinek zmagań współczesnego Piotra. Kościół zalega cisza. Następuje ciąg dalszy Mszy świętej. "Wierzę w Boga Ojca, Wszechmogącego, Stworzyciela nieba i ziemi i w Jezusa Chrystusa ..." <br>Takim Piotrem może być każdy z nas. Kiedy jesteśmy razem, jest wesoło, radośnie, łatwo przyznać się do Chrystusa