tu kundla, Frajera, chciał zwabić na obwarzanki kupowane <br>u zezowatej Borsuczki. Siedziała w cukierni-norze koło <br>stacji i wabiła rzadkich przyjezdnych na zjełczałe napoleonki. <br>Tylko obcy dawali się nabrać. Bywalcy, jak Adam, wybierali <br>precelki. Drogo sprzedawała, dwa złote za sznurek, krążków <br>było na nim ledwo jedenaście, twardych jak suchary marynarskie.<br>Kundla należało zwabić, a potem uwolnić od łańcucha, <br>wrzasku kwok i dławiącej woni chlewu. Gospodyni na złość, <br>kundlowi - jak myślał - dla pełni niezależnego <br>od nikogo szczęścia, sobie dla uciechy. Nie lubił gospodyni <br>ani łańcucha. Że ludzie się żrą - proszę <br>bardzo, można nawet patrzeć i słuchać, zabawa za <br>darmo, ale kto im