twego przekonania, zaciekawiony wyraz twarzy. Opuszczasz powieki. Żałujesz, że nie możesz się nikomu zwierzyć z wyobrażeń, które nawiedzają cię przeważnie przy jedzeniu. Byłoby to zbyt pretensjonalne.<br>- Nic tak nie pobudza apetytu, jak wspominanie zmarłych.<br>- Stara zasada - odpowiedziała.<br>- Czy mogę tu przyjść wieczorem?<br>- Ma się rozumieć.<br>- Będzie angielska herbata...<br>- I biszkopty.<br>- Leniwa rozmowa...<br>- Muzyka z radia.<br>Zakląłem. Maria nie spojrzała na mnie. Patrzyła na talerz i dziobała widelcem kartofle. Jasne ściany pokoju dawały złudzenie przytulności. Na niemodnej kozetce leżały przyniesione przeze mnie książeczki.<br>- To jest obrona - odezwałem się. - Tu jest zbyt dobrze.<br>- Wczoraj zdjęłam ze ściany portret i pocałowałam. Wieczorem nie słychać