poszukiwania głębszego ich sensu wśród możliwych literackich odpowiedników. Przedstawienia te nie są przecież pozbawione odniesień do istniejących już malarskich tradycji chociażby ekspresjonizmu czy szeroko pojmowanego nadrealizmu. Przez pewne w tym zakresie analogie mogą poszczególne elementy struktury przedstawionej funkcjonować w związku z tym jako symbole. Tego rodzaju interpretacje podpowiadają tytuły obrazów: <hi rend="italic">Liturgia nieobecności ludzkiej, Osaczony...</> Nie wydaje się jednak, by stwarzały one widoczne podstawy do odczytywania ich komunikacyjnego w sferze takich zjawisk, w jakiej próbuje tego sensu doszukać się Andrzej Kostołowski we wspomnianym już wstępie. Stwierdza się tam bowiem, że obrazy Skupniewicza mają "...<hi rend="italic">zdawać sprawę z relacji uniwersalnych</>", że nie są "...<hi rend="italc">niczym