państwa polsko-szwedzkiego, potencjalnie jednej z największych potęg Europy, nawet jeśli jest to wizja niezmiernie kusząca; nie mam też za złe Czarnieckiemu, iż przeciw najeźdźcy wystąpił, wizję tę przekreślając raz na zawsze. Bronił państwa polskiego, króla, korony, odnosił zwycięstwa i miał rację; ale też właśnie dopiero wtedy, po jego i Lubomirskiego sukcesach, nad krajem największe niebezpieczeństwo zawisło: Szwedzi, widząc rosnącą przewagę strony polskiej i rozumiejąc, że sami nie zdołają utrzymać łatwo opanowanego, lecz teraz zbuntowanego i odpierającego ich kraju, wystąpili z projektem rozbioru Polski, który został podpisany w grudniu 1656 roku przez Szwecję, Brandenburgię, Siedmiogród, Kozaków i Bogusława Radziwiłła. Ślady traktatu