siły w zapadniętą pierś, co omal nie skończyło się katastrofą. - Ja też byłem słodziutki, włoski miałem jak aniołek i pioseneczki śpiewałem, i pytałem mamusię, skąd się biorą chmurki.<br>- Co to ja chciałem powiedzieć? - wtrącił się pan Maciejko. - Pan jesteś podchmielony, a tu dzieci patrzą.<br>- Niech patrzą, niech zobaczą osobę nieszczęśliwą. Ludzie, byłem ja kiedyś człowiekiem! Ach, jakim ja byłem człowiekiem!<br>W tym miejscu pan Skierś rozpłakał się i jął toczyć dokoła srogim spojrzeniem. Brudne łzy ciekły po jego nie ogolonych, pełnych sińców policzkach.<br>- Ludzie! Ja was tak kochałem, tak kochałem, że strach. A wy co, bladzie? Coście ze mnie zrobili?<br>- Tu