sobie sprawę z tego, jak bardzo jest ona godna potępienia. Ona, która podkochuje się w jednym z Ogorzałków, i to w tym akurat, który jest mężem najwspanialszej dziewczyny na świecie - Kreski.<br>I ojcem trojga małych dzieci.<br>Ach, Kresko, Kreseczko - pomyślała Aurelia i poczuła się najpodlejszą ze zdrajczyń. Na myśl o Maćku także poczuła tęsknotę i wstyd. Niczego bardziej nie pragnęła, niż żeby on tu nagle wszedł i po prostu objął ją mocno, niezawodny, dobry opiekun. Żeby mogła przytulić się do niego i ukryć - przed całym smutkiem, całą grozą świata. To nie mogło oznaczać niczego innego niż - że Aurelia kocha się w