wyżynnym.<br>&lt;au&gt;Łukasz Drewniak&lt;/&gt;&lt;/&gt;<br><br>&lt;div type="art" sex="m"&gt;&lt;tit&gt;portrety&lt;/&gt;<br>&lt;tit&gt;Kobieta na skraju&lt;/&gt;<br><br>&lt;intro&gt;Bóg i Grzegorz Jarzyna wymyślili Magdalenę Cielecką po to, żeby mężczyźnie nie było lekko. Jej sceniczne bohaterki nie przychodzą, by kochać, cierpieć i słuchać. Nawet kiedy mamią zmysły pozorną kruchością czy niedojrzałością, są pełne agresji i złości.&lt;/&gt;<br>Pam w "&lt;name type="tit"&gt;Ocalonych&lt;/&gt;" albo Klara w "&lt;name type="tit"&gt;Magnetyzmie serc&lt;/&gt;" przypominały muchy tłukące się wściekle o szybę: wiedzą, że wyjścia nie ma, a jednak raz po raz ponawiają uderzenia. W kobietach Cieleckiej jest upór - bycia piękną, inną i najpotężniejszy - upór niezależności. Cielecka wygląda jak aktorka Bergmana, ale gra nowocześnie, operuje ostrymi kontrastami, skokami napięć i emocji. Po neurotycznych zgrzytach