drobne, dziecięce prawie dłonie o długich i szczupłych palcach. Usiadła na brzegu materaca i spojrzała ponuro na stojącą pionowo w kącie pokoju trumnę, która służyła jako główny rekwizyt sesji zdjęciowej Kuby i Dodo. Miesiąc temu pokłóciła się z Kubą i teraz nie miał kto odwieźć tej trumny do zakładu pogrzebowego. Mana wyleżała się w niej całe godziny, kiedy tamci dwoje, dając ponieść się fali twórczej energii, charakteryzowali ją na najbardziej kretyńskie sposoby. A ona wrzeszczała na Kubę, że takiego banału i prostactwa to chyba nie zna cała historia fotografii. Dodo, nie zwracając na te krzyki najmniejszej uwagi, włączała do obrazu coraz