nic z tego wszystkiego nie rozumiejąca. Sam Mao, przeciwnik ale i uczeń Konfucjusza, wiedział, że śmierć tkwi w sercu życia. "Kiedy ktoś umiera powiedział Mao - należy w pewnym sensie święcić zwycięstwo dialektyki, święcić zniszczenie starego". A tymczasem mimo, iż śmierć Mao była bliska, nieunikniona, logiczna, Zachód przeżył prawdziwy wstrząs. Śmierć Mao poraziła wszystkich: z tym samym żalem i w tych samych słowach przez łzy mówili o nim Marchais i Mitterand, Callaghan i Berlinguer, &lt;name type="tit"&gt;Humanité&lt;/&gt; z Paryża i &lt;name type="tit"&gt;Times&lt;/&gt; z Londynu...<br>Gdyby dawniej istniała prasa to z podobnym jednomyślnym wstrząsem powitałaby upadek Bizancjum lub zburzenie świątyni w Jerozolimie, śmierć Cezara lub Aleksandra