pnie pochylonych drzew, gałęzie<br>zwieszone nisko. Dalej widać było łąki - dywaniki jaskrów. Rzeka była<br>coraz szersza - zrobiło się przestronniej, widniej.<br> Ojciec prawie nie używał wioseł. Płynęliśmy unoszeni prądem,<br>obracając się wkoło. Patrzyłem na góry za nami. Wydawały się<br>ciemnofioletowe. Potem znów płynęliśmy jak przez mroczny tunel, pod<br>olchami i wierzbami. Mijaliśmy stare pomosty ze spróchniałych desek.<br> Zdawało mi się, że mgła nad wodą gęścieje czasem, jakby jej<br>przybywało. Słońce przygasało na chwilę. Właśnie w takim momencie<br>zobaczyłem na brzegu pana Słomę. Stał bez ruchu, nad pomostem z<br>dziurawych desek, pod konarem olchy. Na tle żółtej łąki. Usiadłem<br>prosto, żeby upewnić się