Wskutek mojej zupełnej nieświadomości i nieumiejętności komunikowania się ze światem - notuje poeta - przydarzył mi się zabawny wypadek, który wspominam z przyjemnością i wdzięcznością; któregoś słotnego jesiennego dnia (jeżeli się nie mylę - 1900 roku) wybrałem się z wierszami do dawnego znajomego naszej rodziny, Wiktora Piotrowicza Ostrogorskiego, dziś już nieżyjącego. Redagował wówczas "Mir Bożyj". Nie mówiąc, kto mnie do niego skierował, pełen wzruszenia pokazałem mu dwa krótkie wiersze, napisane pod wrażeniem Sirina, Alkonosta i Gamajuna W. Wasniecowa. Przejrzawszy pobieżnie wiersze, powiedział: ŤJak panu nie wstyd, młody człowieku, zajmować się czymś takim, kiedy na uniwersytecie Bóg wie co się dzieje!ť - i wyprosił mnie z