moim ubraniu skrojonym tak samo jak i ich, według ostatniej mody, równocześnie się uśmiechnęli, jak przystało na ludzi wyrobionych towarzysko, i w tym właśnie momencie z trzaskiem otworzyło się okno, zgasła jarzeniówka, ołowiowe światło zalało martwą falą pokój, zady blondyn zaczęły róść niepokojąco, twarze ich zaczęły się zmieniać, tak samo Morda powiększył się niesłychanie, usłyszałem szept "jesteśmy na dnie", to nowo przybyły wyszeptał nie przestając się jednak uśmiechać jak na garden-party w ambasadzie Patagonii, do mnie się uśmiechał, licząc na wspólnictwo wynikające z podobnych ubrań, skłoniłem się więc lekko i przedstawiłem "magister Stanisław G.", "magister" - powiedział z nadzieją mężczyzna, "magister