ostry zakręt w prawo i waliła <br>już na łeb na szyję samobójczo wprost w wodę. <br>Żaden wóz nigdy w tę drogę nie wjeżdżał, <br>chyba że nazywać wozem gruchot Pażycha Rzeźbiarza - dwukołowe <br>nieszczęście z koślawym dyszlem, do którego Pażych <br>zaprzęgał się sam. Ale i on nie szedł dalej niż <br>rosły topole. Na wprost owej trzeciej stała rozwarta, darmo <br>czekająca klientów-amatorów, skrzypiąca brama Pażychowego <br>obejścia. Za bramą czerniała zgniecionymi trawami koleina <br>dróżki, ginęła w zbitej kotłowaninie jaśminów <br>i rachitycznych brzóz; sterczał z nich jakiś słup - może <br>okaleczały stary żuraw studzienny - i tyle. <br>Czerwony mur z naprzeciwka wystawiał do słońca skruszałe <br>cegły, górą jeżył