Rzekł jeden: "Czemuś taki srebrniasty na licu,<br>Jakbyś gębę przed chwilą wytarzał w księżycu?''<br>Drugi na to: "Już do snu nicość mnie kołycha.<br>Wiem, co we mnie cierpiało - nie wiem, co nacicha...<br>Brak mi ziela... Ha, trudno! Niech Bóg się posili -<br>Bardzo by się przydało i nam w takiej chwili!''<br>Naówczas do Macieja rzekł Maciej: "Macieju!<br>Tak mi dobrze w mym bólu, jak w samym Betleju...<br>Pragnę tylko ostatnich ku niebu przesileń,<br>By zrzucić ciała mego uciążliwą wyleń -<br>A zrzucając - nie jęknę ani się zasmucę.<br>Odwróć łeb, byś nie widział, czym będę, gdy zrzucę...''<br><br>Chciał się właśnie odwrócić Maciej od Macieja