znamy liczne przypadki historyczne, kiedy taki nacjonalizm mógł zupełnie &lt;page nr=32&gt; nieźle współżyć z liberalnymi formami życia politycznego w obrębie nacjonalistycznej na zewnątrz wspólnoty. Przykładem takiego, może nie do końca udanego, ale jednak niewątpliwego współżycia nacjonalizmu i liberalizmu jest zarówno Wielka Brytania w okresie imperialnych podbojów XIX wieku, jak i bismarckowskie Niemcy.<br>Naturalnie nacjonalizm skierowany na zewnątrz nie jest obojętny dla liberalizmu wewnątrz danego kraju. I jak pokazała &lt;name type="person"&gt;Hannah Arendt&lt;/&gt;, a przedtem w mniej akademickiej formie &lt;name type="person"&gt;George Orwell&lt;/&gt;, lub też niemieccy krytycy polityki &lt;name type="person"&gt;Bismarcka&lt;/&gt;, a nawet historycy zajmujący się relacjami między rodzącym się nacjonalizmem a liberalizmem w Niemczech w pierwszej połowie XIX wieku