dwadzieścia cztery godziny na dobę. W ukradkiem rzucanych spojrzeniach szukali wiary, że razem mogą dożyć starości, i tak dalej. Później, później... On i ona, tak wtedy myśleli i... I nic z tego nie wyszło. Codzienność okazała się mikroskopem, pod którym wady zmieniały się w kalectwo, a niepotrzebne słowa w kłamstwa. Nie do zniesienia! Minęło parę miesięcy i nagle spostrzegli, że tak zwana miłość stała się zwykłą chemią, słabnącym monologiem hormonów. Cztery razy w tygodniu... dwa razy w tygodniu... raz na miesiąc... Kiedyś była święta, teraz byle jaka. Ich plecy coraz częściej gapiły się na siebie, gdy nadchodziła noc. Może należało poprzestać na magii