Adaś chwycił go za rękę i szepnął: - Nigdzie się nie pali... Nie mogłem inaczej... - Oszalałeś, chłopcze?<br>- Niech pan nie krzyczy. Chciałem przerwać rozmowę... Niech pan przed tym obcym nie mówi ani słowa o drzwiach z domku. Ponieważ matematyk zaniemówił ze zdumienia, więc jego oczy zaczęły krzyczeć, też basem:<br>- Nie rozumiem!<br>- Nie dowierzam temu malarzowi... Błagam pana, aby pan nic nie mówił.<br>"Dziwne, dziwne!" - chciał rzec szeptem matematyk, ponieważ jednak nie umiał przemówić szeptem, przeto nic nie powiedział.<br>Uspokojono dobrą panią Gąsowską, która nadbiegła z dzbankiem zbawczej wody, a profesorowi dał Adaś porozumiewawczy znak &lt;page nr=117&gt;.<br> Panna Wanda patrzyła na Adasia z fiołkowym zdumieniem. - Przywidziało