na pewno kupił z pół kilo pierścionków i bransoletek w czasie, gdy przebywał służbowo na Bliskim Wschodzie. W ten sposób spadek po ambasadorze mógłby być nie mniejszy niż po damskim krawcu. A może siostra ukryje swoje monety i zachowa dla chorowitych dzieci, z których jedno leczy w sanatorium w Szwajcarii? Nie moja sprawa. Zaczęło się liczenie. Matka odkładała je na trzy kupki: dwie monety dla siostry, dwie dla mnie i jedną dla siebie. Ręce siostry zaczęły nagle biegać, a ponieważ nie wypadało dotknąć złota, splatała i rozplatała nerwowo palce. Ja na wszelki wypadek wsunąłem ręce do kieszeni marynarki. Gdy skończyły się złote dwudziestodolarówki