Nawet Znaki życia, które właśnie wówczas się rozgrywają, są całkowicie pozbawione takich odniesień: to znaki życia a nie czasu. Ale może właśnie on w całości swego dzieła, w jego problematyce i formie jest najbardziej konsekwentnym i radykalnym wyrazicielem pokoleniowego przeżycia próżni kulturowej, w jakiej się wraz ze swymi kolegami znalazł. Niemało przesłanek zdaje się świadczyć, że jest to twierdzenie nie pozbawione racji: skrajna negacja zastanego porządku społecznego przy jednoczesnej niechęci do jakichkolwiek sugestii tyczących programu naprawy, nie mówiąc już o choćby zarysie utopii, związany z tym równie skrajny indywidualizm, koncentracja uwagi na problemie własnej tożsamości, wyjątkowości i niepowtarzalności w oceanie bytu