także nie istnieje. Cała sztuka polega tylko na tym, żeby nie istnieć. Eichlerówna potrafiła w &lt;name type="tit"&gt;Fedrze&lt;/&gt; po mistrzowsku nie istnieć: jej głos (którego głosu nie lubię i którego nie zapomnę) kreślił w powietrzu sceny, czyste linie dumy, wstydu, miłości i bólu. Nie było nic poza głosem, przechyleniem postaci, wyciągnięciem rąk. Nieruchoma twarz, przymknięte oczy - nieobecność, której wiersz Racine'a nadawał wszystek sens.<br>2. Obcość tego teatru w naszej tradycji. Ale i obecność tej literatury.<br>W literaturze polskiej jest obecna tylko tragedia wynikająca z historii, którą - śladem romantyków - bierzemy z Shakespeare'a. Bliskie są nam dwie wielkie namiętności, które rządzą bohaterami Shakespeare'a: szowinizm i