ryb przekształcały się oczom przymkniętym w skrzyżowanie ramy<br>okiennej. I znów miał przed sobą skrawek<br>firanki, ruiny zamku i zblakłe niebo. Wertował pamięć jak<br>słownik i z form dobrze znanych jak z klocków usiłował<br>odtworzyć w wyobraźni "zuchwałe, groźnie spiętrzone<br>urwiska, wulkany rozpętane w całej mocy niszczącej,<br>bezgraniczny, wezbrany ocean"...<br> Niezmierzony ocean pamięci &lt;q&gt;(absolute non comparative<br>magnum) &lt;/&gt;wyrzucał na brzeg świadomości szczątki przygasłych<br>wspomnień - zawsze te same. Pod przymkniętymi<br>powiekami rozrastały się błękitne i złote obręcze. W<br>świetlistych kręgach jakby w pianie skąpane chwiały się gałęzie<br>z lipowej alei, liście, dłonie i twarze. Płynęły mury<br>królewieckich domów, dachówki powleczone sadzą, kominy