zawsze sama. Pan Staś ułożył się na plecach. Wielki siwy obłok z twarzą świętego Mikołaja płynął wysoko pod niebem.<br>- Widzisz, ja jestem sam. Zazdrości mnie kto?<br>- Pewnie! Wszyscy chłopcy. Pan Staś wypuścił z ust nabrzmiałe, soczyste koło dymu.<br>- Ja też chciałem zawsze gdzieś pójść, a teraz już nigdzie nie pójdę. Obojętnie żyć w takim razie: zawsze miałem do kogo pójść, dzisiaj nie mam. Czy ty mnie rozumiesz?<br>- Wszystko rozumiem, wszystko! - krzyknęła Pacia.<br>- Ech, co ja z tobą będę gadał, ditio. Widziałaś kiedy, żeby bocian z żabą się dogadał?<br>- Jestem taka nieszczęśliwa, a pan? Pan Staś zastanowił się przez moment.<br>- Nie. Ja