swój śpiew, tylko wypełnia nim przestworza przez Boga wykreowane? Podobnie, jak w Manfredzie, z bohatera ku kosmosowi emanują siły wewnętrzne; podobnie, ale przecież i przeciwstawnie. Manfred przywoływał ku sobie duchy przestworzy, zaś Konrad mocą własnego ducha pragnie ogarnąć całość, przeniknąć jak najdalej - inna to myśl, inaczej śmiały kierunek duchowej działalności.<br>Obraz kosmosu zostaje wprowadzony jako miejsce zmagań Konrada z niewidzialnym Bogiem, miejsce erupcji i objawiania własnej mocy. Toteż "kosmiczne rekwizyty" mogą być ubogie, ledwie zaznaczone: gwiazdy, droga mleczna. Nie tylko jednak rekwizyty tworzą obraz przestrzeni kosmicznej. Także - kierunki istnienia i działań. Sztywny wertykalizm (mimo że wszystko w tej przestrzeni może wirować