na rogu, bo ona też przecież musi jakoś żyć w tym swoim nieprzyjaznym świecie. Widziałam kiedyś jej męża i tak sobie myślę: jak to jest przeżyć jakieś czterdzieści lat z takim durnym, cuchnącym niedźwiedziem. Po ilu latach człowiek przestaje się uśmiechać.<br>Koło baru Endziora na plastikowych krzesłach siedzi dwóch robotników. Obsypane tynkiem ubrania, w brudnych dłoniach bułki i widelce, na stole tłuste golonki. Widelce zawisły w powietrzu, głowy obróciły się w moja stronę, szczęki ruszają się powoli, oczy wlepione w moje nogi - od ich strony mam rozcięcie w spódnicy. Pomacham im może, albo nie, lepiej nie, nigdy nie wiadomo, czy się