jakby za chwilę, miał się rozpłakać.<br>Nie, nie dam... - powiedział Martinet.<br>Nie? Naprawdę nie? -spytał cicha Gale. Na jego twarzy pojawił się ironiczny uśmiech niedowierzania i stężał w złym grymasie. Uderzył krótkim, szybkim ruchem raz i jeszcze raz. Trzeci raz już nie zdążył...<br>... Otworzył oczy. Martinet stał pochylony nad nim. Ocierał wierzchem dłoni krew z rozbitej wargi. Gale podźwignął się wolno i z pochyloną głową znów ruszył do przodu. Chciał uderzyć, ale jego cios trafił w próżnię; Martinet zrobił szybki unik, chwycił go za rękę, przerzucił przez bark i przycisnął kolanem do ziemi. Gale próbował jeszcze oswobodzić się, ale musiał ustąpić