wszystkich kobiet mojego życia, na koniec Ewa Błaszczyk śpiewa: "Ja nie odchodzę, kiedy trzeba". Ja - prawdę powiedziawszy - też nie.&lt;/&gt;<br><br>&lt;div type="art"&gt;<br><br>&lt;tit&gt;STOMMA&lt;/&gt;<br>&lt;tit&gt;Płacz po Zanussim&lt;/&gt;<br><br>Sześć i pół roku temu specjalnym felietonem witałem Krzysztofa Zanussiego na łamach "Polityki". Zrozumiałe więc, iż godzi się, bym go teraz pożegnał. Przyznaję, bardzo żałuję jego odejścia. Od co najmniej pięciu lat zaczynałem bowiem lekturę naszego tygodnika od jego felietonu. Każdy przecież ma w sobie coś z dziecka. Pamiętam dobrze, jak mając pięć-siedem lat kartkowałem na parapecie stary atlas taty, a za oknem pojawiały się egzotyczne pejzaże, w zależności od strony księgi górskie, morskie, pustynne lub skute wiecznymi