zostawiam w potrzebie. Ja nie jestem dość dzielna, przepraszam. Nie potrafię przyglądać się, jak toczysz wojnę z całym światem. Przecież ty nie zrezygnujesz. Widzę, że już obmyślasz następny krok. To się nie może dobrze skończyć.<br>- Będę uważał, obiecuję ci - powiedziałem najłagodniej, jak potrafiłem. - Już mnie nikt nie ruszy, nawet palcem. Odkąd zaangażował się Bill i jego biuro...<br>Nie słuchała mnie. <br>- Przepraszam cię - osuszyła oczy. - Dojdę trochę do siebie i wyjeżdżam. Ty i tak zrobisz swoje. <br>Robiłem wszystko, żeby ją zatrzymać, jednak wyruszyła do Kurkowa swoją schludną białą astrą, kiedy tylko ulice odkorkowały się po rannym szczycie. Podrzuciła mnie do Śródmieścia. Gdy