w mowie polskiej, słyszący ją dookoła, jako naturalny szum życia. Poza tym był to "szum" trochę inny niż ten, który pamiętał z dzieciństwa i lat młodych: język może twardszy, bardziej chropowaty, mniej śpiewny, ale chyba bardzo staropolski, miało by się ochotę powiedzieć, niemal Skargowski. Mickiewicza język ten oczarował i odurzył. <br> Odurzył go także polski, prawie staropolski, obyczaj, jaki go otoczył. Czarowały go rozmowy i opowiadania. Polacy są gadatliwi, lubią rozmawiać i opowiadać, chętnie raczą każdego szczegółowymi historiami swych trosk, kłopotów, niepowodzeń - no i oczywiście krzywd. &lt;page nr=21&gt; A Mickiewicz, który sam nie mówił wiele, umiał i lubił słuchać. Można sobie łatwo wyobrazić, jak