Adam poczuł ucisk w sercu. Bezwiednie objął chłopca ramieniem, uścisnął go i uśmiechnął się do niego rozrzewniającym uśmiechem. Podobał mu się niezmiernie ten mizerny chłopczyna, na którego zwaliło się nieszczęście. Wierzył mu. Sam nie wiedział dlaczego, lecz wierzył mu od razu. Przemówił do niego głosem miękkim i dobrym:<br>- Będziemy szukali... Odwagi, mój drogi! Wszyscy ci wierzą, każdy wie, że jakaś głupia zdarzyła się pomyłka.<br>- To straszne! - jęknął chłopak. - Przecie ja...<br>- Spokojnie, spokojnie! Po co łzy? Dawaj książki! Ile tego jest?<br>- Trzy... ale ja szukałem przez tydzień...<br>- Toś źle szukał! I przez łzy kiepsko się widzi.<br>- Kiedy ja już nie mogę... Jestem