tak już były przykre, jak te samotne. Nierzadko też odbywały się one na rowerach z pominięciem wozu na mleko i pociągu. No, a potem nadchodził już przecież raj wakacji. Już nie jeden, a bywało że i trzech, czterech kompanów szkolnych zjeżdżało do Miedzynia, by dzielić ze mną wakacyjne szczęście zupełne. Ojciec kładł nacisk na to, żeby z moich zaproszeń korzystali zwłaszcza tacy koledzy, którym warunki materialne rodziców nie stwarzały możliwości wyjazdu na wakacje. A jednak nadchodzące rozstanie z owym rajem harców i zabaw w miedzyńskim buszu, porastającym stoki wzgórz i wypełniającym jary między nimi, jazd konnych, wypadów na białe nadwiślańskie plaże