twierdzenia, iż teatr jest rozrywką i należy traktować go z podobną jak inne rozrywki tolerancją.<br>W o ileż bardziej komfortowej sytuacji znalazł się Alfred de Vigny, który w kilka miesięcy później, w październiku 1829 roku, popremierową przedmową poprzedzał nie własne dzieło, które by miało zaskarbić sobie względy publiczności, lecz tłumaczenie Otella.<br>Magia nazwiska Szekspira rozsławionego w Paryżu przez niedawne występy angielskich aktorów zapewniała, że inscenizacja spotka się z zainteresowaniem, tłumacz nie musiał o nie walczyć. Mógł w swojej przedmowie swobodnie dywagować na temat sztuki przekładu oraz losu dramatu w teatrze.<br>Toteż z widocznym obrzydzeniem ukazał teatr jako rozpadającego się molocha, w