nic nie było w stanie osłabić ich waleczności <br>i bojowego ducha. Pająk rzucał się żarłocznie <br>na złowione w pajęczynę muchy, pożerał ich szturmujące <br>oddziały, wysysał z nich wszystkie soki, miażdżył <br>je i tratował wielkimi włochatymi łapami, ale po krótkim <br>czasie tak już się nimi nasycił, że działanie <br>powiększającej pompki ustało. Pająk zaczął <br>się zmniejszać, wrócił do swej normalnej wielkości, <br>zmniejszyła się również jego pajęczyna i muchy <br>w jedno oka mgnienie rozszarpały go na strzępy, mszcząc <br>się w ten sposób za klęskę swych towarzyszek. Królowa <br>much uniosła z sobą jako trofeum krzyż, zdarty niby <br>skalp z pleców pająka.<br><br>Wówczas pan Kleks przywołał