parskania niepojęte, jakieś hałasy niewiadome... Wiatr siepał ulewą, miotał okropnym chlustaniem, dudnił skowytem po ścianach chałupy; przejmująco huczały drzewa.<br>&lt;page nr=130&gt; Wraz i błysnęło przeraźliwie. Oślepiająca jasność rozdarła szarą plamę okienka i ostrym ogniem sypnęła Mrowcowi w źrenicę. I wespół grzmot strzelił jakby walącego się w płomieniach świata -- trzask straszliwy, rozpruwający śmiertelnie!<br>- Panie Boże, bądź miłościw mnie grzesznemu! - zajęczał chłop i w pierś bić się począł twardą pięścią. Ze trzy razy powtórzył nabożne westchnienie, zanim odważył się rozewrzeć powieki zaciśnięte. Błyskawica już zgasła; w izbie było duszno i czarno jak w grobie. Tylko ściany chałupy zdawały się dygotać od grzmotu, toczącego się długo, przeciągle