szeroko omawianej podówczas książki Andrzeja W. Pawluczuka. W lekturze krytyków literatura stawała się przede wszystkim przestrzenią sporów światopoglądowych, bojów o wartości niekoniecznie niezbędne do powstania dzieł pretendujących do tego, by jako teksty artystyczne realizować również ideał celowości bez celu. Dobrym tego przykładem są obie książki Andrzeja Wernera Polskie, arcypolskie oraz Pasja i nuda, napisane przecież przez krytyka i badacza, który skądinąd świadomy pułapek wybranego przez siebie dyskursu, ganił innych za to, iż dokonując absolutyzacji samej literatury i jej autonomii (wedle Wernera casus Wojciecha Karpińskiego), albo z kolei za to, że wypreparowując z tekstu poglądy ryzykują "ideologiczne i światopoglądowe uproszczenia" (casus Ryszarda