sławą okrytymi kościołami. Najważniejsza jednak dla ludności z całego kraju, niezależnie od tego, pod jakim była zaborem, stawała się pielgrzymka na Jasną Górę. Z odległych miejsc wędrowano wiele dni, a nawet tygodni. W życiu chłopów, zwłaszcza pańszczyźnianych, była to jedyna możliwość wyrwania się z jarzma codziennego trudu, ujrzenia dalekiego świata. Pątnicy szli, śpiewając nabożne pieśni, modląc się i odpoczywając na postojach, a z miejsc cudownych przynosili święte obrazy: na blasze, płótnie, najczęściej zaś na papierze. Przywiązywano do nich duże znaczenie, wyobrażały bowiem cudami słynący wizerunek, a przy tym stanowiły widomy ślad pielgrzymki, dowód pobożności. Na powszechną potrzebę posiadania obrazów wpływał kler