moje powitanie. Rzecz nie do pomyślenia w zwyczajnym szpitalu, gdzie nowego chorego przyjmuje się jak towarzysza niedoli i od razu zasypuje pytaniami: a co, a jak, a gdzie, by później wywiązała się nieunikniona rozmowa o chorobach, metodach leczenia i oczywiście lekarzach.<br>- To jest pańska sala - mówi siostra - sala numer trzynaście.<br>Pechowa, myślę i pytam:<br>- Kto jest ordynatorem na tym oddziale?<br>- Profesor Zimiński - mówi siostra, a ja oddycham z ulgą: teraz wszystko nareszcie się wyjaśni. Będzie kontakt, będzie pomoc. Nawet gdyby o mnie zapomniał, nie omieszkam mu przypomnieć. Od razu poczułem się pewniej.<br>Siostra wychodzi, a moi trzej współtowarzysze z sali przypatrują