rozmowy są straszne. Że tego i tego to już w życiu nie będą mogły robić, a zresztą i tak niedługo umrą. Potem przychodzi ochotniczka (też po operacji piersi), która próbuje walczyć ze stereotypami. - Po operacji miałam skórę jak papier. Twarz szara, włosy w strąki. Zjawiły się ochotniczki - wspomina Wiesława Dąbrowska. - Pełne życia, umalowane, kolorowe. Zadałam im pytanie: czy będę mogła robić na drutach? <br><br>Wiele kobiet wymazuje z pamięci to, że miały kiedyś raka. Lekarze opowiadają, że przychodziły do nich pacjentki, które operowali 10-15 lat temu. Mówią: pan profesor się pomylił, ja nie miałam raka. Żyję! Jednak na rekonstrukcję piersi decyduje