nie jak "dzielna dziewczynka", <br>ale jak zupełnie zwyczajne małe dziecko! <br><br>Jednakże to znaczyło przecież "martwić go", <br>a ja przyrzekłam właśnie "być odważna, pocieszać <br>go i rozweselać". <br><br>Więc czasem znowu pragnęłam go "pocieszyć" <br>i "rozweselić", tak jak ta dziewczynka z zabawy z mamą. <br>Ale nie wiedziałam, jak się do tego zabrać. <br><br>Pewnego razu panna Maria, moja nauczycielka, kazała mi napisać <br>ćwiczenie pt. "Mój tatuś". Napisałam: "Mój <br>tatuś jest bardzo dobry. Bardzo go kocham i on mnie bardzo <br>kocha, i nigdy go nie ma w domu". I to było naprawdę <br>wszystko, co wiedziałam o swoim ojcu. <br><br>Kiedy byłam malutka i słyszałam przed obiadem mocny