poświęcenia <br>dla Sprawy, i ginęli w katordze, na Syberii lub na szubienicach, <br>a przed śmiercią wołali zawsze: <br><br>- Niech żyje Polska! Niech żyje socjalizm! <br><br>Więc czego jeszcze mogła wymagać ta Adela?!... <br><br>Dlaczego była chłodniejsza i coraz bardziej opryskliwa? <br>Czasem, gdy spotykałam jej nagle obcy i zimny wzrok, łzy <br>ściskały mi gardło. <br><br>Pewnego razu nie mogłam nawet ich powstrzymać i rozpłakałam <br>się. <br><br>- Co ci jest? - zapytała szorstko Adela. <br><br>- Nie wiem... - wyłkałam. <br><br>Adela wzruszyła ramionami: <br><br>- Jesteś już dość duża, żeby nie mazać <br>się nie wiadomo o co! - powiedziała. <br><br>Żałowałam już niemal tych czasów, gdy odnosiła <br>się do mnie tak jak do swoich małych, ba, nawet