się dopiero na śniadaniu. Wszedł na <br>salę, jakby nic się nie stało, tyle że nie spojrzał <br>na nikogo, nie odezwał się. Ale usiadł na swoim miejscu <br>i to było dobre. Wyglądał nietęgo, gorzej niż <br>oni wszyscy. Byli niemrawi, nawet nie udawali wesołków - Adam <br>pomyślał, że nie tylko on nie spał - Pinokio <br>był jednak naprawdę najmarniejszy. Jakiś szary, śmierdział <br>zatęchłym kątem i papierosami. Różnymi. Jakby <br>zawartość gigantycznej popielniczki wsypał sobie do <br>kieszeni, za kołnierz - wszędzie.<br>Jedli wolno i byle jak. Rozmowy przy sąsiednich stolikach odbierali <br>z rozdrażnieniem, jak wrzaski znudzonej widowni na kiepskim <br>meczu. Tak to słychać, kiedy samemu trzyma się <br>gębę