który ogranicza poszukiwania filozoficzne, coraz bardziej ogranicza do wymiaru refleksji nad językiem. Gdzieś tutaj tylko pełna klarowność jest do osiągnięcia. Wbrew posądzaniu Kołakowskiego o tendencje w stronę "mętnej grozy", wydaje mi się, że bardzo dużo jest u niego tej klarowności, która jest charakterystyczna dla nominalizmu. Również w jego refleksji religijnej.<br> Podam przykłady. Jako gruntownie obce odbieram wszystkie jego zdania, w których pojawia się słowo "autorytet boski", albo słowo "boskie objawienie", podobnie słowo "wierzenia". Bo jeśli Kołakowski mówi o autorytecie boskim, to w gruncie rzeczy chodzi mu o jakąś instancję najwyższą , której zadaniem jest arbitralne orzekanie, co jest prawdą, co jest dobrem