durnych, chmurnych, na które nie leją się łzy rzęsiste, lecz kapie turecki miód za dwa grajcary, przezywany przez nas - niedorostków - (r)babskim drzystemŻ".<br><br>Julka! Była taka dziewczyna, czarna i żywa jak weneckie diablę, pełna rozpierającej ją energii i pomysłów na najbardziej dzikie eskapady. Chłopcy, którym przewodziła, byli jej ślepo posłuszni. Podległy był też jej we wszystkim, patrzący w nią jak w obraz niespełna czternastoletni Gustlik...<br><br>Wraca się chętnie pamięcią do lat dzieciństwa, nawet i wtedy gdy warunki bytowania są tak ciężkie, jak było to w wypadku syna wdowy - Morcinkowej. I nawet gdy minie pół wieku z górą, pisanie Czarnej Julki sprawi